100.000 WEJŚĆ!

Godzina 10 : 48 wstaje, biorę prysznic myję zęby. Wracam do pokoju odpalam kompa. W między czasie zaczynam robić porządki w szufladach. Niby zwykły dzień ale jednak nie! Gdy wchodzę na bloga nie wierzę własnym oczom! Przecieram oczy i dalej nie potrafię uwierzyć w to co widzę. Wstaję z krzesła i zaczynam chodzić po pokoju piszcząc i płacząc. Tak.  Beata Wałach się popłakała! Szybko siadam spowrotem na krześle i wciskam " Nowy post". Ze łzami w oczach wystukuję te litery a w środku skaczę piszczę i nie wiadomo co jeszcze robię, ręce mi się trzęsą ale twardo piszę albowiem na moim blogu liczba wejść przekroczyła 100.000 ! 

Chciałabym wam wszystkim podziękować za wejścia, za komentarze, za czas poświęcony temu blogowi i przywiązanie do mojego opowiadania. Powstało spontanicznie jedynie po to by rozwijać swoją wyobraźnię jak i podszkolić swój język polski ponieważ nie był zbyt bogaty. Ciągłe monotoniczne słowa przekształciły się w rozwiniętą wypowiedź z użyciem bogatszego słownictwa. Każde słowo już nie jest puszczane na wiatr a moje wypowiedzi są przemyślane. Dzięki temu blogowi stałam się inną osoba i to dzięki miłości do One Direction postanowiłam napisać takie oto opowiadanie. Miało się zakończyć po 20 rozdziale, następnie po 30, 40 ,50 itd. ale was przybywa ciągle i nie miałam serca go kończyć. Teraz wiem, że gdyby się ciągnęło to jak" moda na sukces " znalazły by się osoby które by to czytały. Ale nie będzie to jak "moda na sukces". Będę wytrwale pisać póki mnie wena nie opuści a następnie napisze następne opowiadanie i dokończę opowiadanie o Elounor. I nie opuszczę was nawet gdy będę w Londynie! Stamtąd będę robić przeróżne Twitcam'y, fotorelacje, konkursy i na co tylko pozwoli mi czas i pieniądze. Może są osoby które nie popierają mojej wizji ale na pewno są też osoby którym podoba się to i tego się trzymajmy ;) 

Chciałam podziękować temu blogowi za to że dzięki niemu poznałam dwie bratnie dusze Anie i Kasię. Dwie przyjaciółki które są ze mną zawsze może nie wszędzie ale nasza przyjaźń jest silna i dzielące nas kilometry nie są przeszkodą. Chciałam także podziękować wszystkim osobom z którymi pisze wy także przyczyniacie się do coraz to nowszych rozdziałów. Pomagacie mi, podsuwacie mi swoje pomysły dzięki czemu nie jest to opowiadanie ( waszym zdaniem ) nudne. Jak ostatnio się dowiedziałam ja mam FANKI! Dziękuję że określacie się takim mianem choć nie wiem czy powinnyście bo jestem zwykłą dziewczyna taka jak wy z takimi samymi problemami jak chłopcy czy brak kasy. Ale dziękuję wam za to. Jesteście cudowne! 

105 obserwatorów umacnia mnie w przekonaniu, że to opowiadanie nie czyta tylko parę osób które wchodzą kilka razy na dzień. To mnie podnosi na duchu. Już na twitcamie mogliście zobaczyć moją reakcję gdy zobaczyłam 100 obserwatorów. Każda osoba która wchodzi na mojego bloga cieszy mnie swoją obecnością . Każdej osobie która kiedykolwiek weszła na mojego bloga baaardzo dziękuję! Dzięki wam czuję że jestem komuś potrzebna. Nie wiem kim bym była gdyby nie ta strona ale na pewno była bym innym człowiekiem. Może siedziała bym teraz na podwórku z fajką w ustach, albo jakiejś melinie z ćpunami sama nie wiem ale wiem że ktoś tam u góry chciał abym założyła tego bloga i stała się tym kim teraz jestem - LEPSZYM CZŁOWIEKIEM. 

Jeszcze raz chciałabym wam powiedzieć :

DZIĘKUJĘ!